Doorgaan naar hoofdcontent

Herfstvakantie in Limburg




Voor het eerst in 4 jaar lukt het om de herfstvakantie vrij te houden. Tante corona speelt ons nog steeds parten, dus tot een dag voor vertrek is het onzeker of we überhaupt weg kunnen en durven.

Van Sinterklaas hebben de jongens vorig jaar een dagje Efteling gekregen en dat hebben we nog steeds niet verzilverd, dus daar gaan we maar eens mee beginnen. Verstandig in deze tijd? Niet echt, maar volgens horen zeggen heeft de Efteling zijn zaakjes corona-technisch keurig op orde.

Op vrijdagavond rijden we naar Loon op Zand. Met wat moeite hebben we daar een camping gevonden die nog open is. In het donker worden we hartelijk op z'n Brabants ontvangen bij camping De Kommer


De volgende ochtend fietsen we met z'n allen de zeven kilometer naar de Efteling. Ideaal, het is maar een half uurtje fietsen, je parkeert vlak naast de ingang en het scheelt ook nog een parkeerkaartje. 
Gelukkig is het prachtig weer. Behalve onze oudste zijn de kinderen nog nooit in de Efteling geweest, dus het is een geweldig uitje. Het is vrij druk, maar 1,5 meter afstand houden is overal goed mogelijk en overal staan desinfectiepompjes. De rijen gaan ook vlot door, juist door al dat afstand houden, kun je bijna de hele tijd overal in beweging blijven, zonder dat iedereen in je nek staat te hijgen. 
We kunnen alle leuke attracties doen, maar de grote achtbanen slaan we over. De grote jongens zouden er best in mogen, maar die zien dat zelf helemaal niet zitten. De piranha daarentegen doen ze wel 3x! 





We blijven natuurlijk te lang en als we naar huis fietsen, komen we erachter dat we voor 5 fietsen in totaal over welgeteld 2 voorlampjes en 3 achterlampjes beschikken. En dat terwijl de schemering snel invalt en we nog een half uurtje fietsen voor de boeg hebben. Ook ons plan voor het avondeten valt enigszins in het water. We hadden het briljante idee om pizza te laten bezorgen op de camping en dat dan te bestellen als we wegfietsten bij de Efteling, zodat het precies tegelijk met ons zou aankomen. Helaas bleek de levertijd ruim 1,5 uur te zijn. En dat liep ook nog eens uit.
Een tikkeltje chagerijnig zitten we dan ook pas om 9 uur 's avonds aan het avondeten. Maar de pizza's smaken gelukkig prima.

Zondagochtend mogen we wat langer blijven staan op de camping, want we willen graag nog een rondje mountainbiken in Nationaal Park Loonse en Drunense Duinen. Sinds een paar weken is het hele gezin collectief verslingerd aan mountainbiken. Via marktplaats hebben we voor iedereen een eigen zesdehands fiets op de kop getikt, de garage van de camper is zo goed als leeggeruimd en ons ietwat krakkemikkige fietsenrek draagt de twee lichtste fietsen achterop. 
Veel ervaring hebben we niet, op 1 middagje op gehuurde mountainbikes op de Veluwe na. Maar dat mag de pret niet te erg drukken. Hoewel..... de Loonse en Drunense Duinen op zondagochtend is niet de meest geschikte plek voor een gezin dat voor de tweede keer gaat mountainbiken. Ondanks de dringende oproep van premier Rutte om niet met meer dan 4 personen samen te komen, krioelt het in het bos van de grote groepen mountainbikers die met dodelijke snelheden door de bossen crossen. Om de honderd meter moeten wij aan de kant om ons op een smalle single track te laten inhalen door een stel van die snelheidsduivels. Dat klinkt negatiever dan het is, want de meesten zijn superaardig, bedanken ons in het voorbijgaan en roepen vooral Jonathan toe dat hij goed bezig is en 'zet 'm op, kerel!'. Maar echt in de 'flow' kom je niet als je om de haverklap de bosjes in moet duiken om plaats te maken.


De route is erg lang, bovendien moeten we al bijna 5 km fietsen voordat we bij het begin zijn. We korten de route dus flink in en fietsen dan weer terug naar de camping. Voor zo'n eerste keer is het dan wel mooi geweest. We mogen nog lekker even douchen op de camping en dan vertrekken we naar het hopelijk zonnige zuiden.

We wonen de samenkomst bij bij onze zustergemeente in Heerlen en mogen op de parkeerplaats met de camper blijven overnachten. 
Maandagochtend zijn we dan gelijk op de juiste plek voor weer een rondje mountainbiken. Deze keer staat de Brunsummerheide op het programma. En dat is andere koek! Limburg is hier al best een beetje heuvelachtig en dat is te merken. Flink klimmen en steil afdalen. Pffff..... dat is best zwaar. Gelukkig is het in elk geval totaal niet druk hier, zodat we het wel allemaal op ons eigen tempo kunnen doen. Jonathan en ik geven er na 1,5 uur de brui aan en fietsen over gewone fietspaden terug. We komen daarbij nog langs het monument voor Nicky Verstappen. De rechtszaak tegen zijn moordenaar is net vorige week gevoerd en het is indrukwekkend om het monument te zien en te bedenken dat je zelf ook een kind van 11 hebt. Wat een verdriet moet dat zijn voor zijn ouders, ik ben er nog best een tijdje van van slag als we verder fietsen.

Na een late lunch rijden we een stukje verder over binnenwegen richting Valkenburg. We komen langs een nieuwe camping die tegen een heuvel ligt, vlakbij Valkenburg. Hij heet Camping De Zonnehoeve. We gaan er eigenlijk alleen maar heen omdat de naam zo bekend is van een andere camping De Zonnehoeve waar we jaren terug met de caravan een seizoenplek hebben gehad. Maar het is een goede keuze. We krijgen een enorme ruime plek, met wijds uitzicht. Er is prachtig nieuw sanitair, een binnenspeelruimte en een gratis wasmachine en droger. Altijd handig. De camping hoort bij een fruitkwekerij en we krijgen een fles zelfgemaakte appelsap en kopen ook nog een zak verse appels. 
Het is mooi weer en we kunnen nog lekker even buiten zitten in de zon en zelfs buiten eten aan de picknicktafel die op elke plek staat. Het is geen goedkope camping, maar wel een aanradertje.
Even twijfelen we om er nog een nachtje te blijven en per fiets naar Valkenburg te gaan, maar Luxemburg lonkt ook nog steeds en is nog steeds geel en dus bereikbaar.


Wel gaan we nog even naar Valkenburg toe op dinsdagochtend. We willen eigenlijk wel naar de Fluweelengrot, maar dat wordt 'm niet. Reserveren is niet mogelijk (dat is wel even een gekke gewaarwording, we zijn er langzamerhand zo aan gewend dat je álles moet reserveren) en als we bij de kassa komen blijkt dat alle rondleidingen voor de hele dag al vol zitten.
Dan gaan we tot grote vreugde van de jongens een beetje jeugdsentiment van papa herleven en met de stoeltjeslift omhoog om te rodelen. Jonathan is nog te klein, maar hij mag dan weer onbeperkt tuben. Het is één groot feestcircus daar boven op die berg. Na een paar uurtjes nemen we de lift weer naar beneden en dan wandelen we nog even door Valkenburg rond. Er is weinig aan. Alle horeca is dicht en dat is nou juist wat Valkenburg normaal zo gezellig maakt. Bovendien is het koud en regenachtig, dus al snel hebben we het wel weer gezien.







En dan? Toch door naar Luxemburg? Of toch maar veilig in Nederland blijven. Ergens diep van binnen voel ik een enorme weerzin om naar Luxemburg te gaan. Heel raar, normaal is er niets dat ik liever doe dan de grenzen over rijden naar een land met een andere taal (en waar de restaurantjes tenminste gewoon open zijn ;)) Maar deze keer niet. Ik zoek flauwe excuses over het weer en de reisafstand en dat het al dinsdag is en dus niet zoveel zin meer heeft om nog helemaal naar Luxemburg te rijden.
Daniël is de moeilijkste niet en dus besluiten we om het heuvellandschap van Limburg maar eens wat beter te gaan verkennen deze week.


We vinden een boerencamping in Epen, Camping Oosterberg. En we hebben echt geluk, want we vinden ook nog eens een plekje aan de uiterste rand, met een grandioos uitzicht over het dal. 
De ontvangst is geheel contactloos. Je moet verplicht reserveren en betalen via internet, mag zelf een plek uitzoeken en moet dan je reserveringsnummer in je raam hangen. Een tikkie onpersoonlijk, maar het systeem werkt goed. 


Het sanitair is ook hier weer keurig op orde en het is een echte boerderijcamping, met dieren. Jonathan vindt het geweldig om de pony's te aaien (je mag er ook mee wandelen) en vooral de konijnen te kroelen. 

Woensdagochtend zien we ineens op het nieuws dat Luxemburg alsnog oranje is geworden. De opluchting dat we in Nederland zijn gebleven is groot, wat een gedoe zou dat zijn als je nu ineens weer terug zou moeten.


Vlak langs de camping loopt weer een mountainbikeroute, maar deze keer gaan we voor een flinke wandeling. Op de aankomstdag is het slecht weer en ook woensdagochtend regent het nog een tijdje door. Maar op een gegeven moment droogt het op en wordt het zelfs stralend zonnig. Er staat wel een keiharde westenwind. 

We wandelen langs het bos, met wijdse uitzichten, helemaal tot aan België (dat niet zo'n grote prestatie is, aangezien de grens 1,5 km verderop is). Onderweg doen we nog de meegenomen Bosbingo, een kaart waarop allemaal dingen staan die je in het bos moet zoeken.
In het bos schrikken we ons een hoedje, als er door de wind ineens een halve boom omvalt, een paar meter bij ons vandaan. We zijn dus best opgelucht als we aan de andere kant van het bos er weer uit komen en de camping weer zien liggen.












's Middags zitten we nog een tijdje lekker in de zon. Het is niet echt koud, maar de wind is wel irritant. We wilden eigenlijk zelfs nog wel een keertje bbq-en, maar het eindig ermee dat de bbq buiten achter de camper in de luwte staat, terwijl wij binnen aan tafel zitten, omdat het eten anders van je bord zou waaien.




Donderdagochtend rijden we een stukje verder naar het Drielandenpunt in Vaals. 

Onderweg komen we over een paar flinke heuvels met prachtig uitzicht en we maken nog een mooie boswandeling door het hoogst gelegen bos van Nederland: het Vijlenerbos.




In Vaals is het best wel druk. Hier zijn we in 2016, toen we onze camper net hadden, ook al eens geweest, maar de jongens zijn het alweer vergeten. En zo kunnen we toch nog even stiekem naar Duitsland en België in deze gekke coronavakantie.We beklimmen zelfs de uitkijktoren, terwijl het ons zowat dun door de broek loopt, omdat het eigenlijk nog steeds heel hard waait. 







Na vertrek willen we nog even boodschappen doen in Vaals, waarbij we per ongeluk ineens Duitsland in rijden. Niemand houdt ons tegen, maar het is alles bij elkaar nogal zenuwslopend, dat hele grensgedoe. 

Veilig terug in Nederland gaan we op zoek naar een camping in de buurt van Gulpen. We willen wel weer zoiets met mooi uitzicht als in Epen. De eerste camping van onze keuze heeft geen uitzichtplekken meer. Uiteindelijk belanden we op Camping Osebos vlakbij Gulpen. Het is inmiddels helaas al wel weer bewolkt en er dreigt regen en onweer. We krijgen daardoor geen plekje op de hogere terrassen, maar moeten helemaal onderaan staan. Op zich heb je daar ook wel wat uitzicht en het is ook vlakbij de speeltuin. 
Er barst een flink onweer los en een grote bui, gevolgd door een hele mooie regenboog. De rest van de avond blijft het af en toe regenen en we spelen een spannend potje Catan in de camper.


Ook hier loopt een lange mountainbikeroute langs de camping, maar doordat het vrijdagochtend blijft regenen, zien we er toch maar van af om deze route deels te doen. Op buienradar zien we dat er een lange strook van regen precies over Limburg blijft trekken de komende uren. De rest van Nederland lijkt best wel droog te blijven.

We besluiten dus om maar vast een stukje noordwaarts te rijden vandaag. Onderweg zoeken we naar een leuke plek voor de laatste nacht. Er moet nog wel een keer gefietst worden natuurlijk, dus dat beperkt de mogelijkheden wel wat. We maken dankbaar gebruik van de site https://www.mtbroutes.nl/
Daar vinden we allerlei routes, met beschrijvingen erbij om te kijken of het voor ons geschikte routes zijn.

Uiteindelijk strijken we neer in de buurt van Oosterhout op camping Camping De Kleine Abtshoeve. Eigenlijk is deze camping niet zo gericht op gezinnen met kinderen, maar er loopt wel een leuke mtb-route van bijna 10 kilometer langs, die niet al te moeilijk zou moeten zijn. Het is een prachtige camping, met grote plaatsen, midden tussen bossen en weiden en heel rustig. Het sanitair is ook nog eens heel mooi. Normaal gesproken zit er ook een leuk restaurant bij, dat nu natuurlijk gesloten is. Gelukkig verzorgen ze ook afhaalmaaltijden en we besluiten om deze laatste avond een luxe 'in eten' te gaan in plaats van 'uit eten'. We bestellen 's middags al allemaal een maaltijd van de kaart en die wordt dan op het afgesproken tijdstip bezorgd bij de camper. Het servies mag je vies weer terugbrengen, zodat je niet eens hoeft af te wassen. Wat een leuke service!


Maar eerst fietsen. Jonathan is de moed een beetje in de schoenen gezonken, omdat de andere keren dat we gingen fietsen zo zwaar waren. Maar als we net op weg zijn, roept hij enthousiast dat hij het toch wel weer leuk vindt. Deze route is dan ook een stuk makkelijker en leuker voor iedereen. Wel coole bochtige bospaadjes, maar geen steile beklimmingen en ook niet al te veel andere fietsers waar wij voor aan de kant moeten. De route voert door het bos, langs heide en zandverstuivingen door het gebied De Vrachelse Heide. We hadden er nog nooit van gehoord, maar wat is het hier weer mooi!










Zoals het nu is, is het echt genieten. Prachtig weer, het bos staat in vuur en vlam in herfstkleuren, we zijn lekker sportief bezig en het is haalbaar voor iedereen. Zelfs voor kleine zevenjarige spekpootjes en veertigjarige onsportieve moeders met kantoorbillen. 
Na ruim 1,5 uur komen we buiten adem maar tevreden en vrolijk weer terug op de camping. Tijd om lekker nog wat te drinken in de zon en even te douchen voordat het diner geserveerd wordt. 


Na het eten doen we nog maar eens een potje Catan en dan zit de laatste avond er alweer op.

Zaterdagochtend rijden we in een uurtje naar huis, waar een enorme hoeveelheid wasgoed en een buitengewoon vieze camper weggewerkt moeten worden. We hopen dat we over niet al te lange tijd nog steeds weer weg kunnen. Wintersport zal er deze kerstvakantie waarschijnlijk helaas niet in zitten. Maar met een rondje Nederland is ook niets mis. Deze week hebben we weer eens kunnen zien dat ook ons eigen kikkerlandje plekjes heeft die echt de moeite waard zijn. En met het mountainbiken kun je ook maar beter in een lekker plat land zijn, da's een stuk makkelijker voor de ongetrainde wannabe-sporters onder ons!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Route des Grandes Alpes

  Op donderdag 5 augustus is het eerst tijd voor hard werk: huis helemaal schoon achterlaten i.v.m. logees in onze vakantie, laatste werk afronden, camper inpakken. Aan het eind van de middag zijn we klaar voor vertrek en is het zover: tijd voor ons rondje Route des Grandes Alpes in Frankrijk. We zijn bepaald geen Frankofielen, dus we hopen er maar het beste van. De keus is dit jaar op Frankrijk gevallen, omdat Duitsland op het moment van ons vertrek ontzettend moeilijk doet over coronatesten bij kinderen die geen coronapaspoort hebben. En dat geldt voor onze jongste. Het geluks-/pechvogeltje is de enige bij ons thuis die nog geen corona gehad heeft, en heeft in de tijd dat het in ons gezin heerste zoveel teststokjes in zijn neus gehad, dat hij vanaf toen categorisch weigert om zich ooit nog te laten testen. Een kind met ruggengraat dus! En omdat wij hem groot gelijk geven, moeten we onze vakantie daar een beetje omheen plooien. Geen coronatesten dus om ergens naar toe te mogen. Fran

Zomer in Zweden

Zoals altijd ondergaan onze reisplannen op het allerlaatste moment een radicale wijziging. In plaats van naar Polen, Slowakije en het Tatragebergte, de enige plek in Europa waar het deze zomer al steady wekenlang regent, vertrekken we op een bloedhete vrijdagmiddag richting Zweden. Al jaren willen we deze kant op, maar steeds werden we tegengehouden door slecht weer of gebroken benen. Nu grijpen we onze kans. Het is er mooi weer, het ligt op de route aangezien we onze kinderen in Drenthe moeten ophalen en we gaan ervoor! Na een warme rit pikken we de jongens op in Hollandscheveld en dan rijden we door naar camping  Wilsumer Berge , net over de grens in Duitsland. Het is een gigantisch park, waar iemand met een auto ons onze plek wijst. Eigenlijk houden we hier niet zo van, maar vooruit, voor een nachtje overleven we het vast wel. Na de afgelopen droge weken is het gras hier kurkdroog, de hemel diepblauw en tussen de bossen en heuvels lijkt het alsof we al heel ver weg zijn. De

Korte zomer, maar toch een mooi bergenrondje

 Dankzij een flinke intensieve periode van verbouwen en verhuizen is onze camper al maanden nauwelijks van stal gehaald. Gelukkig start hij zoals altijd bij de eerste tik als we hem eindelijk weer kunnen ophalen. En les 1 van onze nieuwe woning: nee, een camper onderaan een steile dijkafrit parkeren, volladen en dan weer willen vertrekken is géén goed plan. Gelukkig trekt de 22 jaar oude vertrouwde sterke dieselmotor uiteindelijk zichzelf de dijk toch wel op. We hadden ook niets anders van hem verwacht, zoals we hem kennen uit onze bergvakanties. We rijden vlot door naar Mönchengladbach, net over de grens in Duitsland. We vinden een plekje op  Camperplek Schloss Wickrath . Deze camperplek ligt weliswaar vlak naast de snelweg, maar daar hebben we niet al teveel overlast van. Hij ligt ook mooi aan een groot park. Dwars door dat park lopen we naar de stad, waar we heerlijk eten bij het Wickrather Brauhaus, om het begin van de vakantie te vieren. Het park zelf is ook echt een aanrader. Je