Na onze eerste geslaagde wintersportvakantie in het Stubaital is het nu tijd voor een nieuwe ervaring.
De vorige keer hebben we een hele leuke week gehad, maar één ding was ons daarna wel duidelijk: voor ons geen skibus meer. Een camping aan de piste moest het dus worden. En wel bij voorkeur in een beetje sneeuwzeker gebied (want de kerstvakantie is per definitie al niet heel erg sneeuwzeker), niet al te groot, geschikt voor beginners. Kortom, we hadden een flinke verlanglijst.
Zo heel veel campings aan de piste zijn er helemaal niet. Afgelopen zomer hebben we in Colfosco in Italië op een camping gestaan, die weliswaar midden in een skigebied ligt, maar toch nog niet helemaal aan de piste. In Fieberbrunn heb je Camp Tirol, maar deze camping bleek al vol te zitten. Op zich houden we die wel in gedachten voor een volgende keer, want naast de ideale ligging, is er ook nog een zwembad op de camping aanwezig én ligt hij vlakbij het dorp Fieberbrunn.
De camping in Biberwier sprak ons wel aan, maar Biberwier is niet heel sneeuwzeker in de kerstvakantie. En achteraf bleek inderdaad dat er daar niet heel erg veel sneeuw heeft gelegen.
Sowieso houdt de natuur ons in de dagen voor de vakantie in grote spanning. Vanuit het zuiden waait er een harde en vooral warme föhnwind tegen de Alpen aan en via de webcams zien we de sneeuw zowat voor onze ogen wegsmelten. Stiekem zit ik al te kijken of we niet ergens anders heen kunnen op vakantie, als alles tijdens de kerstdagen nog goed komt en er in 3 dagen tijd een flink pak verse sneeuw valt.
Uiteindelijk belanden we na een lange zoektocht op internet in Mauterndorf. Camping Auszeit-XL, aan de voet van de pistes van het kleine skigebied Grosseck-Speiereck. Ook deze camping zat in september al volgeboekt, maar tegen betaling van de hoofdprijs mochten we nog wel kamperen op de parkeerplaats van de skilift. Nou ja, dan hebben we in elk geval de skibus niet nodig, grapten we tegen elkaar, toen we de boekingsbevestiging terugstuurden.
Mauterndorf ligt wel wat verder weg dan de gebruikelijke skigebieden waar je Nederlanders tegenkomt, al bijna in Karinthië. Voor ons met de camper is dat niet zo'n probleem, omdat wij de reis toch in meerdere dagen opknippen. Een uurtje verder rijden is dan maar relatief.
Op tweede Kerstdag rijden we via opa en oma in Apeldoorn richting het zuiden. We vertrekken natuurlijk later dan gepland bij opa en oma, maar we willen toch nog wel wat kilometers maken. Voor vrijdag staat namelijk een bliksembezoekje aan München op het programma, maar dan hebben we nog wel een flinke afstand te gaan.
Uiteindelijk rijdt het lekker door en belanden we helemaal in Seligenstadt. Heel toepasselijk, zo op de avond van Tweede Kerstdag, vinden we. Er zijn hier 4 camperplekken, naast het gemeentelijk zwembad (openlucht). Dat maakt het ook een leuke plek om te onthouden om in de zomer eens te stoppen onderweg van of naar het zuiden. Er is ook een minigolfbaan en aan het eind van de straat zit een supermarkt.
Wij komen om 9 uur pas aan, dus alles is donker en dicht.
De volgende ochtend halen we lekkere verse broodjes en dan rijden we verder richting München. Het is erg druk onderweg en dankzij de vele wegwerkzaamheden in Duitsland schiet het allemaal niet erg op. Later dan gepland komen we aan in München. We hebben geen groene sticker voor Duitsland en mogen de stad dus niet in, maar we parkeren bij de Allianz Arena en nemen vanaf daar de metro richting het centrum. Een dagkaartje voor het hele gezin kost 14 euro, dus dat valt reuze mee. Daarmee komen we zonder overstappen midden in het centrum uit boven de grond op de Marienplatz in München. Wauw!
We zijn nooit eerder in deze stad geweest, waar we normaal gesproken mopperend en tandenknarsend al filerijdend langskomen. Omdat we niet zoveel tijd hebben, gaan we ook niet echt dingen bezichtigen. Er is nog een soort kleine kerstmarkt in het centrum en we wandelen gewoon wat rond door de centrale straten en pleinen. Eigenlijk wou ik nog wel naar die beek waarop gesurfd wordt, maar omdat het erg koud is en regent, denken we dat er toch weinig te zien valt daar, dus die wandeling slaan we maar over.
Aan het eind van de middag nemen we de metro terug naar de camper. Na wat gedoe met een uitrijkaart die onleesbaar is, waardoor de slagboom van onze parkeerplek niet opengaat, zijn we weer op weg om nog een paar uurtjes verder te rijden.
Het zit weer tegen, ongelukken, files en drukte. We nemen een stuk binnendoor, gaan bij Bad Aibling de snelweg weer op, maar belanden al snel opnieuw in de file. Inmiddels krijgt het manvolk honger en we maken maar eens gebruik van het feit dat we per camper reizen.
Pal naast de snelweg vinden we een parkeerplaats en terwijl de auto's stil blijven staan, koken wij lekker ons avondeten. Tegen dat we klaar zijn met eten, begint het net weer te rijden, zodat we onze weg weer vrolijker kunnen vervolgen.
In Bad Reichenhall zijn we er wel klaar mee. We gaan de snelweg af en vinden een gratis camperplek naast een groot thermencomplex. Er is ook een betaalde plek, maar we hebben geen zin om te betalen, als het ook gratis kan. Er ligt hier een ieniemini-laagje sneeuw, nog te weinig om zelfs maar een sneeuwbal van te maken, maar toch.
Op zaterdagochtend zetten we de reis voort. Eerst even gas tanken, zodat we deze week genoeg bij ons hebben voor de verwarming en het koken. Een vignet halen, en dan rijden we Oostenrijk in. We moeten een heel eind de A10 Tauernautobahn volgen. Langzamerhand verschijnt de sneeuw eindelijk in het landschap. Hele stukken rijden we zelfs door dikbesneeuwd gebied, waar zelfs de bomen bedekt zijn met poedersuiker. Eindelijk!
Eenmaal door de Tauerntunnel is de sneeuw een stuk minder, maar daar krijgen we dan de zon voor terug. Ook niet verkeerd. Bij St. Michael kunnen we van de snelweg af en dan rijden we nog binnendoor naar Tamsweg om bij de Lidl inkopen voor de hele week te doen. We blijven wel Nederlanders tenslotte.
Ook slaan we nog even wat vuurwerk in voor oudejaarsavond. En dan kunnen we eindelijk naar de camping. Mauterndorf ligt wat hoger en aan de schaduwzijde van de bergen en rondom en op de camping ligt een berg sneeuw. De zon schijnt waterig, en tegelijk dwarrelt er nog steeds sneeuw naar beneden. Welkom in de winter!
Met wat moeite manoevreren we de camper netjes in de rij tussen de andere campers op de parkeerplaats. Het is krap en glad en achter ons gaapt een diepe afgrond, dus dat moet wel even met beleid.
Eenmaal geïnstalleerd valt er nog genoeg te regelen. We willen de camping even bekijken, de liftpassen alvast regelen, skimateriaal huren, de kinderen aanmelden voor de skilessen.
Als alles klaar is, is de middag eigenlijk al voorbij. We hadden nog half en half gehoopt dat er nog een paar uurtjes geskied kon worden, maar het is de moeite niet meer om nog een pas te kopen voor het laatste uurtje. Gelukkig kunnen de jongens al wel even gratis in het kinderland spelen. Hier is een lopende band en een touwliftje, waarmee ze een klein hellinkje kunnen afglijden. Dat valt niet mee na 2 jaar!
De eerste avond wilden we eigenlijk uit eten bij Schi-Alm, het restaurant onderaan de piste naast de parkeerplaats, maar helaas, alles zit vol. En dit is ook gelijk het enige restaurant, dus dan moet er toch maar gekookt worden vanavond.
Op zondagochtend staan we al vroeg in de startblokken. Het is prachtig weer en vanuit onze voordeur zien we de rood opgloeiende bergtoppen verschijnen als de zon opkomt. Wat een heerlijkheid dat we niet met de skibus hoeven!
Op tijd verzamelen we bij het Smarty kinderland, achter de gondel, waar het de gebruikelijke chaos van een lesweek is. Tientallen kinderen moeten worden ingedeeld, kleintjes moeten huilen, ouders lopen in verwarring rond. Onze oudste jongens mogen samen in een groepje, Jonathan moet alleen bij een groepje kleinere kinderen, omdat hij zoveel jonger is. Er zijn wel Nederlandse leraren, maar onze jongens komen daar niet bij in de groep. De leraar van Jonathan spreekt alleen maar Duits en Jonathan vrijwel alleen maar Nederlands. Nou ja, zijn Duits is eigenlijk beter dan het Nederlands van meester Martin. Toch komt het goed, hij heeft er zoveel zin in dat hij zijn bange traantjes dapper wegslikt en achter zijn groepje aanglijdt.
We blijven heel even staan kijken, hoe ze gelijk met de sleeplift de oefenpiste opgaan en naar beneden komen hobbelen. Maar lang kijken heeft niet veel zin, en wij hebben wel zin in skiën, dus hup, de gondel in naar boven.
Grosseck-Speiereck is een leuk compact skigebied. Het telt ca 46 km pistes, 2 hele lange grotendeels blauwe dalafdalingen aan beide zijden en een kom waar eigenlijk alle pisten in bij elkaar komen en waar een aantal restaurantjes omheen zit. Heel overzichtelijk.
We gaan lekker van start, en om half 2 moeten we onszelf echt tot een pauze zetten om nog te kunnen eten, voordat we de kinderen om 3 uur weer moeten ophalen. De jongens blijven de eerste drie dagen over bij hun groepjes. Wij lunchen bij Panorama-Alm, het grote restaurant boven aan bij de gondel vanuit Mauterndorf.
Tot onze grote verbazing zien we ineens Jonathan met zijn groepje voorbij komen. He, ze zijn dus nu al helemaal naar boven! Zo ver zijn ze vorige keer in een hele week nog niet gekomen. Vol trots zien we onze 'baby' (van bijna 7, ahum) voorbij glijden. En ons respect voor het beroep van skileraar groeit, als we zien hoe moeizaam het allemaal gaat en hoeveel geduld meester Martin nodig heeft om dit groepje bij elkaar te houden. Om de paar meter valt er wel weer een, of nog erger, gaan ze als een rij dominostenen allemaal ondersteboven. En dan moet hij weer naar boven klauteren om ze op te tillen en weer in de rij te zetten. Pffff..... dat ziet er echt vermoeiend uit.
Vermoeiend was ook deze eerste dag voor ons. Vooral mijn ongetrainde benen trekken het niet meer en na de lunch, die wat langer duurde vanwege drukte in de keuken, besluit ik om maar met de gondel omlaag te gaan, anders ben ik nooit op tijd terug om de kinderen op te halen.
Ze hebben het geweldig naar hun zin gehad en alweer veel geleerd.
En zo gaat het de volgende dagen door. Het is elke keer prachtig weer, er ligt meer dan genoeg sneeuw die van goede kwaliteit blijft en de jongens gaan met sprongen vooruit.
Op maandagmiddag gaan we na het skiën lopend naar het dorp om boodschappen te doen. We krijgen vanaf dinsdag een logé, en moeten de voorraden toch nog een beetje verder aanvullen. Met 2 sleetjes in ons kielzog wandelen we langs de beek naar Mauterndorf. Het is een mooie wandeling van ca 2,5 km naar de supermarkt. Mauterndorf zelf blijkt ook een mooi gezellig dorpje te zijn, vol oude gebouwen en hotels. Op een pleintje staat zelfs een kraampje waar gluhwein wordt verkocht. Natuurlijk hebben wij dat wel als beloning verdiend na zo'n wandeltocht.
Bij de VVV wordt ook reklame gemaakt met een rodelbaan bij de burcht. De wandeling voert langs deze burcht en ook langs de rodelbaan. Die stelt niet erg veel voor, en omdat het al vrij laat, donker en koud is, laten we het rodelen maar even voor wat het is. Vergeleken met de rodelbanen in het Stubaital vorige keer, valt deze nogal tegen, maar misschien zijn wij daar ook wel gelijk voorgoed verwend geraakt.
Onze logé komt per vliegtuig via Salzburg, maar heeft nogal pech. Zijn vlucht is vertraagd wegens mist in Eindhoven, waardoor hij zijn trein en bus naar ons mist. En omdat het oudejaarsavond is, zijn de dienstregelingen wat beperkter dan normaal, dus het valt niet mee om hem nog op tijd bij ons te krijgen.
Terwijl Daniël koortsachtig probeert iets te regelen, neem ik de jongens 's avonds mee naar het avondskieën waar ze zich erg op verheugen.Het is wel heel spannend. Op de oefenweide naast de camping, kun je met de sleeplift langs het donkere bos naar boven en dan over een karig verlichte piste naar beneden suizen in het donker. We zijn eerst nog bijna de enigen, iets dat het nog spannender maakt. Jonathan durft niet eens in zijn eentje in de sleeplift.
Met dank aan het taxibusje van restaurant Schi-Alm komt onze logé uiteindelijk aan op de camping. We wilden eigenlijk vanavond gaan bbq-en, maar gelukkig duurt Oudejaarsavond altijd lekker lang, dus daar kun je best om 10 uur 's avonds nog mee gaan beginnen. De camping heeft een kleine hut, die als gezelschapsruimte fungeert en daar hebben wij heel asociaal een tafeltje gereserveerd voor onszelf vanavond. Zo hoeven we niet met z'n allen in de camper te zitten en hebben we lekker de ruimte om spelletjes te spelen en te eten. Niet alle kinderen houden het de hele avond wakker, maar met wat moeite krijgen we ze om half 12 wel weer in beweging.
We drinken buiten om een kampvuurtje van andere gasten nog een paar glaasjes hele sterke schnaps, voordat we terugverhuizen naar de camper, waar het vuurwerk ligt opgeslagen.
Vuurwerk afsteken mag alleen op de parkeerplaats van de skilift. Komt goed uit, dat wij daar toch al geparkeerd staan. Eindelijk breekt het moment aan waar de jongens zich al 364 dagen op verheugd hebben. En dan gaat het niet alleen over 3 kleine jongens, maar ook over 2 grote!
Weer valt ons op, hoe relaxed men in Oostenrijk met vuurwerk om gaat. De hele dag hebben we nauwelijks iets gehoord. Om 12 uur gaat het helemaal los met vooral siervuurwerk en om half 1 is alles weer voorbij. Van andere gasten horen we dat het 's avonds in Mauterndorf zelf al wel wat onrustiger is geweest, maar dat is waarschijnlijk nog niks in vergelijking met het oorlogsgebied waarin Nederland rondom Oud en Nieuw altijd verandert.
Van uitslapen komt niets, want op nieuwjaarsdag is er gewoon weer les voor de kinderen. Onze logé en ikzelf hebben vandaag samen een paar uurtjes privéles geregeld. Ik heb het idee dat met wat betere techniek het skiën een stuk makkelijker zou moeten kunnen en de logé vindt het wel een goed idee om gewoon even mee te doen.
Met allebei wat leerzame tips in ons achterhoofd kunnen we de rest van de week vast goed doorkomen.
Met dank aan een van de Nederlandse leraren wordt deze crisis opgelost. David mag bij hem, Jonathan mag terug in zijn oude groep en iedereen is weer enigszins blij.
Aan het eind van elke dag gaan we samen skiën met de kinderen. Waar ik voorafgaand aan deze week bang was dat ik de hele tijd ze zou moeten helpen, en daar nogal tegenop zag, is de situatie juist compleet andersom. Ik hou mijn kroost na 2 dagen al niet meer bij en moet vooral Jonathan constant eraan herinneren dat hij bij mij moet blijven. Wat een heerlijk trots en raar gevoel is het als je kinderen ergens beter in zijn dan jijzelf!!!
Jonathan hangt trouwens graag de macho uit, maar als hij een keer keihard in een wal skiet en zichzelf daar behoorlijk bij bezeert, is dat het einde van zijn stoerdoenerij. Vanaf dat moment blijft hij braaf bij mij in de buurt en gaat hij alleen hard als ik zeg dat het mag. Maar als hij dan hard gaat, dan hou ik hem ook totaal niet meer bij.
David gaat heel relaxed en rustig naar beneden, remt wel veel, en is erg voorzichtig, maar volgens eigen zeggen niet omdat hij bang is. Hij houdt gewoon niet van hard gaan, beweert hij met een stalen gezicht. Geeft niks jochie, ik ben allang blij dat er tenminste nog 1 kind een beetje bij mij in de buurt wil blijven. Gaan wij gewoon gezellig samen als bezemwagen.
Thomas is mijn niveau al na een paar dagen voorbij. Hij is nergens bang voor, houdt een stevig tempo aan, hoeft nooit uit te rusten onderweg en kiest liever voor de steile stukjes rood, dan voor de blauwe omweggetjes die hier en daar te vinden zijn. Dit tot grote ergernis van zijn vader, die ook dit kind liever nog wat langer klein zag blijven.
De laatste paar dagen eten we tussen de middag samen. Onze voorkeur heeft restaurant Sonnalm. Hier eten de lesgroepjes ook vaak, dus dat is wel zo handig als onze kinderen met ons mee-eten. Het is een zelfbedieningsrestaurant. Hoewel wij de kwaliteit prima vinden, is onze logé culinair een stuk beter onderlegd en is hij niet zo diep onder de indruk van dit restaurant.
De camper staat heel praktisch bij de lift, dus we kunnen ook makkelijk tussen de middag 'thuis' eten en met dank aan onze logerende huiskok, genieten we dan ook een keer van een heerlijke zelfgemaakte soep met vers brood in de zon op ons eigen terrasje.
De laatste dag is er een wedstrijd voor de kinderen. Het wordt heel professioneel aangepakt. Op de oefenweide is een slalomparcours uitgezet, dat ze zo snel mogelijk en zonder fouten moeten afleggen. Ze strijden in hun eigen groepjes om de eerste plaats. Thomas neemt deze wedstrijd uitermate serieus, en is vastbesloten om te winnen. David weet al dat hij niet de snelste zal zijn, gezien zijn voorzichtige skistijl en Jonathan heeft als altijd de grootste mond van alle drie.
Wij doen nog even met de drie volwassenen de prachtige dalafdaling naar St. Michael aan de andere kant van de berg. Dit is een geweldige route. Hij begint helemaal bovenop de Speiereck en loopt via eerst een brede rode piste en dan een rode of blauwe route via bospaadjes helemaal naar het dorp St. Michael, ca 7 kilometer achter elkaar. Vooral het bospad is prachtig. Aan het eind zit wel een venijnig stukje rood dat niet te omzeilen valt en dat na deze week met onafgebroken zonnig en vrij warm weer, redelijk ijzig en sneeuwhopig is. Maar dat is een kleine prijs om te betalen voor de overige 6,5 kilometer puur genieten.
Aan de kant van Mauterndorf zit een soortgelijke lange dalafdaling. Hierbij zit juist in het begin een lastig stukje rood en is de rest van de route via een blauw bospad heel mooi en relaxed. De sneeuwkwaliteit is hier ook stukken beter, doordat deze kant bijna de hele dag in de schaduw ligt.
We lunchen voor de laatste keer gezamenlijk bij de Peterbauernalm, waar Thomas tussen neus en lippen vertelt dat hij die ochtend met zijn groepje nog even de enige zwarte piste van het gebied heeft gedaan.
Hoewel het eten hier echt wel lekker is, is de bediening waardeloos. Dit is de tweede keer dat we hier eten en het is twee keer slecht. Alles duurt lang, niet alles wordt tegelijk uitgeserveerd, we krijgen niet wat we besteld hebben... En we komen zowat in tijdnood, doordat we ook weer om 3 uur terug moeten zijn voor de prijsuitreikingen aan de andere
Gelukkig zijn we net op tijd.
Ook de uitreiking wordt weer professioneel aangepakt. Mascotte Smarty komt het podium op waggelen, er wordt gezongen, gedanst (und ich spring, spring, spring immer wieder, bin so stark, stark, stark wie ein Tiger und so hoch, hoch, hoch wie ein Giraffe so hoch, hohoho!)
En dan tenslotte mag groepje voor groepje het podium betreden voor de echte prijsuitreiking. En we vallen wel in de prijzen hoor. Jonathan is tweede, David zesde en Thomas zelfs eerste van zijn groep! Het kost hem duidelijk moeite om cool te blijven en niet als een gek op en neer te gaan springen, terwijl hij op het erepodium klimt.
Na de prijsuitreiking zit het er helaas wel op. We moeten het materiaal inleveren, nog allemaal snel even douchen, ons eigen materiaal schoonmaken en in de campergarage wegstouwen, alle losliggende rommel nog opruimen, vuil water en wc lozen en al die klusjes die bij een vertrek gedaan moeten worden. Helaas, helaas, helaas.....
Tegen 5 uur rijden we weg van de camping, precies volgens planning. We zetten onze logé af op het vliegveld in Salzburg en zelf rijden we dan nog een uurtje verder.
Overnachten doen we in Bernau am Chiemsee op een camperpark bij een sporthal. Mooie ruime plekken, en in de sporthal kun je heel goedkoop en lekker eten met uitzicht op de tennisbaan.
De volgende ochtend vertrekken we iets later dan gewild, waardoor we onherroepelijk in de enorme terugkerende file richting het noorden belanden. Dit kost zo ontzettend veel tijd.... We rijden binnendoor om München heen, maar het helpt allemaal niets. We waren van plan om in Oberhausen bij de Marina te overnachten en te gaan zwemmen, maar dat blijkt gaandeweg totaal onhaalbaar. Omdat de kinderen toch wel erg graag willen zwemmen, zoeken we een alternatief en dat denken we te vinden in Breuna in de Märchenlandtherme. Dit ligt net iets voorbij Kassel. Ook hier komen we toch nog later aan dan gehoopt en we rammelen van de honger. Eerst moet er dus nog gegeten worden, wat allemaal ook weer veel langer duurt dan gehoopt, doordat er iets mis gaat bij onze bestelling. En als we dan eindelijk klaar zijn en we nog net een half uurtje zouden kunnen zwemmen, gaat het zwembad ineens te vroeg dicht, omdat er geen gasten meer zijn. Ja, behalve wij dan, mopperen we. De meneer van het restaurant ziet hoe we balen, omdat we door zijn getreuzel nu niet kunnen zwemmen. Uiteindelijk mogen we dan in elk geval even douchen in het wellnessgedeelte van het zwembad. Dat is in elk geval iets, hoewel de jongens er nog niet echt heel gelukkig van worden. Wat een stomme dag is zo'n reisdag toch altijd.
Zondagochtend moeten we vroeg op, omdat we om half 10 in Gelsenkirchen willen zijn. Dat lukt, zodat we hier bij onze vrienden naar de samenkomst kunnen gaan en daarna nog even een kop koffie bij ze kunnen drinken. Dat gaat op z'n Duits, gepaard met grote hoeveelheden cake en taart, zodat we daarna zonder lunch kunnen doorrijden naar huis. Naar huis, waar de wasmachine al geduldig staat te wachten op de enorme hoeveelheden wasgoed die een week wintersport met zich meebrengt.
Terugblik
We kunnen terugkijken op een geweldige vakantieweek. We hebben de hele week in Mauterndorf schitterend weer gehad, de zon heeft aan een stuk door geschenen, het was niet koud, maar gelukkig ook niet zo warm dat de sneeuw eronder te lijden had. Er lag door een flinke dump tijdens de kerstdagen meer dan genoeg sneeuw, ook in het dal.
De camping
De camping is een aanrader. Luxe sanitair, heerlijke warme douches met vloerverwarming. Er zijn verse broodjes te krijgen en wat andere kleine levensmiddelen te koop. Dit is wel allemaal erg aan de prijs. Omdat wij op de parkeerplaats stonden was het sanitair wel een eindje lopen, met een steile trap in de route. Wij gingen daarom ook vaak naar het toilet in restaurant Schi-Alm. Dat hoort toch allemaal bij elkaar en was een stuk dichterbij. Het grote voordeel was dat wij niet met onze skies en schoenen die steile trap op en af hoefden elke dag. Wij betaalden voor de parkeerplaats evenveel als voor de camping, wat ik in eerste instantie toch wel een beetje als afzetterij beschouwde. Achteraf vond ik het eigenlijk wel zo praktisch dat we op de parkeerplaats stonden.
Tip: neem een klein wasrekje mee. Iedereen zet zijn eigen wasrek in de gangen van het sanitairgebouw. Dan kun je daar lekker je handdoeken laten drogen en heb je niet al die natte spullen elke dag in de camper en hoef je er ook niet mee heen en weer te sjouwen gedurende de week (zoals wij dus).
Het skigebied
Het skigebied is niet zo groot, heel overzichtelijk en heeft niet zulke hele moeilijke pistes. Voor ons als lichtgevorderden was het ideaal. Ik heb de dalafdaling naar St. Michael misschien wel 10x gedaan, maar het uitzicht verveelde nooit. Echte cracks of kilometervreters zullen het hier waarschijnlijk wel sneller zat zijn. Met de skipas kun je ook naar nabijgelegen gebieden als Katschberg en Fanningberg en eventueel Obertauern (wel iets uitgebreidere pas nodig). De gratis bus vertrekt vanaf de parkeerplaats. Als wij hier ooit weer heen gaan, zullen we dat misschien wel doen. Door de lessen van de kinderen is het er nu niet van gekomen en we hebben ons hier prima een week vermaakt.
Ik vond het ook niet overdreven druk, ondanks de kerstvakantie en het fantastische weer. De gondel beneden kon 's ochtends om 5 over 10 eventjes een beetje druk zijn als de lesgroepjes en de ouders allemaal tegelijk naar boven moesten. En daarmee bedoel ik dat je misschien 5 gondels aan je voorbij moest laten gaan, voordat je kon instappen. De driezitter stoeltjeslift nummer 5 bij Sonnalm was wel vaak vrij druk, omdat het de enige plek is waarvandaan je uit de kom weer naar boven kunt aan de Mauterndorfkant. Maar ook daar heb ik nooit langer dan een minuut of 10 hoeven wachten en meestal veel korter.
Ook de pistes waren niet overvol. Met name de dalafdalingen naar St. Michael waren echt rustig. Ik heb een keer keihard in mijn eentje staan zingen op een van die bospaden, omdat er toch niemand in de buurt was. En als je op een rode piste een moeilijk stukje moest afleggen, hoefde je ook nooit lang te wachten tot het rustig genoeg was om in je eentje de hele breedte van de piste te kunnen gebruiken.
De skischool
De skischool is erg professioneel. De groepsindeling is een serieuze zaak, waar je je als ouder liever niet teveel mee hebt te bemoeien, aldus het 'hoofd groepsindeling', enigszins geïrriteerd toen wij dat op een bepaald moment toch probeerden.
Als de kinderen wat beter zijn, worden de leraren ook wat veeleisender. Thomas had echt een strenge juf, zo'n type Keulse Pot (voor de liefhebbers van de film Snowfever). Ze moesten zelfs, ja echt, ik kon mijn oren niet geloven, elke dag de slogan roepen: "Schi Heil, schi heil, schi heil!" en dan één ski in de lucht steken. Wel op het randje hoor..... Maar ze had er wel de wind onder en haar groepje heeft enorme vorderingen gemaakt. Dat ze zich daarvoor moest ontdoen van de 'storend relaxte elementen' als David, dat moeten we dan maar even door de vingers zien.
Jonathan had een lieve geduldige meester, die ondanks de taalbarriere het toch voor elkaar kreeg dat hij het erg naar zijn zin had in zijn groepje. En David heeft een kleine zwerftocht langs wat groepjes gemaakt en is uiteindelijk bij een leuke Nederlandse jongen beland, die de week voor hem toch weer goed gemaakt heeft.
Als de kinderen overblijven krijgen ze lekker eten, drie gangen lunches zelfs. Ze krijgen geen drinken tijdens de lessen, dus een klein flesje water om in hun zak mee te nemen kan wel handig zijn. Overblijven kostte in dit jaar € 13 per kind per dag, incl. lunch, drinken en 'oppas'. Als je je kind ophaalt om mee te eten, ben je in een restaurant ongeveer hetzelfde kwijt voor eten en drinken. Let op: niet alle groepen eten op precies hetzelfde moment op dezelfde plek. Onze kinderen zaten in drie groepen en ze allemaal verzamelen en op tijd terugbrengen binnen 1 uur, kan dan een uitdaging (lees: vrijwel onmogelijk) zijn.
Het materiaal
Materiaal voor de kinderen hebben wij ter plekke gehuurd. Vantevoren gereserveerd bij Sport Rest en het afhalen ging heel soepel. Op een gegeven moment hadden ze stokken nodig en die konden we ook zo ophalen.
Bij het dalstation is een skidepot tegen betaling. De camping heeft ook een eigen droogruimte, maar die was erg vol. Wij droogden onze skies goed af aan het eind van de dag en legden ze in de garage van onze eigen camper. Daar komt een stuk van de ringverwarming op uit, waardoor het binnen in de garage heerlijk warm was. De schoenen droogden er ook redelijk goed, tenzij ze echt heel nat waren van binnen.
Nadelen
Er waren een paar kleine nadelen aan deze plek, maar die zorgen er niet voor dat we niet meer terug willen. Ten eerste is het gebied wat verder rijden dan veel andere skigebieden. Daardoor waren er ook niet zo heel veel Nederlanders (iets dat overigens niet per se een nadeel hoeft te zijn). Ten tweede ligt de camping wat afgelegen. Er is 1 restaurant 's avonds. Als je wat anders wilt, moet je met de auto of lopend naar het dorp, dat ongeveer een half uur lopen is. Het wandelpad is wel verlicht, maar je moet er maar net zin in hebben na een hele dag skiën. Ook boodschappen doen is iets dat goed gepland moet worden. Er is ook geen zwembad in de buurt. Wij vinden het lekker om 's avonds te gaan zwemmen in de vakantie, maar dat kon hier dus niet. Het dichtstbijzijnde zwembad zit in Tamsweg, maar dat is met de bus niet te doen 's avonds en de camper meenemen vinden we heel onhandig.
Ik denk dat onze volgende skivakantie naar Fieberbrunn zal gaan, omdat we die camping en dat gebied graag eens willen uitproberen. Maar ik weet zeker dat we in Mauterndorf zullen terugkomen, is het niet in de winter, dan vast ook wel eens in de zomervakantie!
Reacties
Een reactie posten