Lang weekend Teutoburgerwoud

 We hebben een langverwacht kinderloos weekend voor de boeg. Terwijl we onderweg zijn om de jongens af te leveren bij hun logeeradres, zitten we weeronline te doorvlooien, op zoek naar de regio met de beste weerkaarten voor dit weekend. Eigenlijk wilden we graag richting Limburg of misschien de Eifel, maar aangezien daar donderdagavond zoveel regen is gevallen dat er overstromingen en modderstromen op veel plekken zijn, willen we toch maar liever geen ramptoeristje gaan spelen. 

Uiteindelijk valt de keuze op het Teutoburgerwoud. Slechts 1 argument: een foto met een geweldige rotsformatie die daar ergens zou moeten zijn en al een paar weken onophoudelijk opduikt op de tijdlijn van Instagram. Eenmaal onderweg zien we op de kaart dat die rotsformatie zich zo ongeveer aan de verste kant van het behoorlijk uitgestrekte Teutoburgerwoud bevindt, maar dat geeft niet. We hebben (een beetje) de tijd. 

Na een vlotte rit strijken we neer op camperplek Bismarcksturm bij het prachtige stadje Tecklenburg, net iets onder Osnabrück. De camperplek zelf is niet echt je van het, een beetje somber onder bomen en dat terwijl het toch al zo grauw en grijs is op deze vrijdagmiddag. 

Na een drankje wandelen we richting het mooie centrum. Echt prachtig, allemaal vakwerkhuisjes, pleintjes, kleine straatjes, leuke winkeltjes. Omdat we de lunch min of meer overgeslagen hebben, zitten we al vroeg aan tafel in restaurant Burgschänke. De ober is niet de slimste, maar het eten is erg lekker. De kok is heel goed met het gebruik van kruiden en alles smaakt heerlijk. De prijzen bevallen ons ook wel, hier is uit eten gaan nog min of meer betaalbaar, in tegenstelling tot in Nederland.

Na het eten wandelen we via het park rondom de oude burcht en langs een prachtig uitkijkpunt weer terug naar de camper, voor een relaxed avondje aan boord.

Zaterdagochtend ontbijten we bij de plaatselijke Konditorei. In dit soort weekendjes zouden we ook wel in een hotel kunnen gaan, maar de camper vinden we leuker. Alleen het ontbijt in een hotel missen we dan wel een beetje, maar op deze manier kunnen we toch genieten van een uitgebreid ontbijt. En minstens zo lekker als in een hotel. Het is inmiddels gelukkig heel mooi weer geworden en we rijden op ons gemakje binnendoor naar Osnabrück. Daar parkeren we de camper net buiten de milieuzone bij een groot tuincentrum en fietsen we verder naar de binnenstad. Onze oude diesel krijgt helaas geen groene sticker en dat begint op steeds meer plekken wel een beetje lastig te worden, ook in Nederland.

Gelukkig is de binnenstad makkelijk te bereiken, deels zelfs via een fietspad, in 1 lange rechte lijn. Osnabrück is zo'n stad die we al diverse keren voorbij zijn gereden, meestal richting het noorden. Maar het is wel erg de moeite waard om er een keer te stoppen. Ook weer een prachtig centrum, met veel vakwerkhuizen, grote pleinen en kerken. Er is toevallig ook een weekmarkt, wat wij altijd wel leuk vinden om te bezoeken. We drinken er een kop koffie op een terrasje en zitten lekker mensen te kijken, want het is aardig druk met dit mooie weer.

Aan het eind van de middag is wel weer regen voorspeld, en net op tijd zijn we met de fietsen terug bij de camper. We doen nog even boodschappen en kopen de complete voorraad Imiglykos-wijn op bij de plaatselijke Rewe. Die kost hier maar € 3,69 per fles en bij onze plaatselijke slijter € 8, dus dat is mooi meegenomen.

Omdat we toch die rotsen nog wel willen zien, besluiten we om in de regenbuien die eraan komen een flink stuk verder te rijden. Aangezien de voorspellingen voor vanavond ook niet echt denderend zijn, zoeken we onderweg via Campercontact een plek waar we 's avonds naar de sauna kunnen. Die vinden we in Bad Salzuflen. Dit is een kuuroord, dat bekend staat om zijn gezonde lucht. In het centrum van de stad staan diverse Gradierwerke. Dit zijn een soort muren van hout en sleedoorn, waar water doorheen loopt. Bovenin wordt water gegoten dat weliswaar zout bevat, maar niet voldoende. Onderweg naar beneden verdampt een deel van het water, waardoor het water dat er onderaan uitkomt meer zout bevat. Bovendien bleef onderweg kalk en andere vervuiling achter in het bouwwerk. Het zoutere water werd vroeger dan verder gebruikt door een zoutziederij, om het zout eruit te halen. De lucht rondom het Gradierwerk is ook wat zouter door deze bewerking en dat werd of wordt als gezond beschouwd, vandaar dat hier een heel kuuroord omheen is ontstaan. 

In Bad Salzuflen zijn ook diverse klinieken waar mensen kunnen revalideren of bijvoorbeeld met astma een paar weken kunnen bijkomen. Het hele stadje draait op dit soort activiteiten. 

Er is ook een mooie grote camperplek, vlakbij een enorm thermencomplex, Vitasol genaamd. Het is geen goedkope locatie, maar we vinden een mooi plekje en kunnen er zelfs toch nog even in de zon zitten. Voor het avondeten fietsen we naar het centrum, dwars door een groot park en langs de Gradierwerke. We vinden een leuk Grieks restaurant, waar we weer een heerlijk maaltje voorgezet krijgen. Deze keer met rode Imiglykos erbij, ook een aanrader!

Na het eten gaan we terug naar de camper om onze zwemspullen te halen en de rest van de avond brengen we door in Vitasol. Er is een groot zwembadgedeelte, zonder glijbanen etc, echt gericht op rust en ontspanning. Veel zoutwaterbaden, zoute lucht inhalatiecabines etc. En er is ook een groot saunagedeelte, dat textielvrij is. Daar gaan we eerst heen. Er zijn veel verschillende sauna's, ook buiten. Zelfs eentje waar een klein meertje bij zit, en het is erg lekker (maar ijzig koud) om daarin af te koelen na een verblijf in de hete sauna. We sluiten af in het zwembadgedeelte, lekker dobberen en relaxen en komen helemaal warm en schoon terug in de camper.

Zondagochtend ben ik zelf al heel vroeg wakker en ik besluit om een wandeling door het grote park te maken, terwijl de wederhelft lekker uitslaapt. Ik ben niet de enige, er zijn al veel mensen, kuurgasten, onderweg, veelal met wandelstokken of rollators, maar toch lekker aan de wandel. Helaas begint het op 3 km van de camper flink te regenen, dus als een soort verzopen katje kom ik weer terug bij de camper.

Na het ontbijt rijden we de laatste kilometers naar de langverwachte Externsteine. Om eerlijk te zijn: het is wel een beetje gehyped. Ze zijn prachtig, daar niet van, maar om nou dit als enige te laten zien als je googlet op het Teutoburgerwoud, is wel wat overdreven. 

Maar ja, goede marketing.... er is in elk geval een gigantische parkeerplaats bij voor 4 euro per auto, en om naar boven te klimmen moet je ook nog betalen. Dat doen we allemaal braaf, want als we er dan toch zijn, wil je er ook het beste van maken. 

We kopen zelfs een combiticket, zodat we hierna nog het Hermannsdenkmal kunnen bezoeken en beklimmen. Dat ligt een paar kilometer verderop. Het is een enorm standbeeld, hoog op een berg, ter ere van ene Hermann a.k.a. Arminius. Dit was een Germaan die in het jaar 9 na Christus 3 Romeinse legioenen wist te verslaan. Dit is een van de oorzaken dat niet alle Germaanse stammen onder gezag van Rome zijn komen te staan. Eeuwenlang is hij vergeten, maar in de 19e eeuw, toen Duitsland op zoek was naar nationale helden om te vereren, kwam hij weer bovendrijven en heeft ene Ernst von Bandel zijn complete vermogen ingezet om dit gedenkteken voor hem te bouwen. Het heeft tientallen jaren geduurd, maar gelukkig heeft hij het zelf nog net mogen aanschouwen toen het klaar was, voordat hij overleed. Het is zelfs een tijdje het hoogste standbeeld ter wereld geweest, totdat het Vrijheidsbeeld in New York klaar was.

 

We beklimmen de toren, waar het standbeeld bovenop staat en bewonderen het wijdse uitzicht, dat wel enigszins wordt begrensd door dreigende regenwolken aan alle kanten. Met spierpijn van al dat klimmen op stenen en standbeelden wandelen we weer terug naar de camper, om aan de terugtocht te gaan beginnen. We willen nog even ons oude omaatje van 92 bezoeken voor we de jongens weer ophalen, maar dat vergt nog wel een flinke rit vanmiddag.

We eindigen deze dag op een plek waar we eerder zijn geweest, camperplaats Bembom in Slagharen. Dit is een van de mooiste camperplekken die we kennen, bij een stoeterij van Arabieren, prachtig aangelegd, met uitzicht over de paarden. De eigenaar is een ontzettend aardige gastvrije man, die ook met terechte trots graag en veel vertelt over zijn paarden. 

Maandagochtend doen we lekker rustig aan, het is eindelijk mooi en warm weer, dus we drinken koffie in de zon en maken nog een boswandeling, voor we de jongens weer oppikken. We zijn eigenlijk maar 3 echte dagen weggeweest, maar het voelt als een lange vakantie. Een lekker opwarmertje voor de zomervakantie over een paar maanden.